Wanneer gaan we echt werk maken van een duurzame wereld? Lees over het verhaal van twee meisjes van 12 en wat er kan gebeuren wanneer de volwassenen niets doen!

Het heft in eigen handen

December 2045. Door maandenlange regenval staat het water in de rivieren weer veel te hoog. De seizoenen zijn al lang niet mee in te delen in lente, zomer, herfst en winter. De natuur is van slag en extreme droogteperiodes worden afgewisseld met langdurige periodes van overvloedige regenval. Net zoals een aantal jaren geleden zijn op het continent dijkdoorbraken dagelijkse kost, waardoor diverse dorpen en steden nu onder water staan met doden, epidemieën en verregaande materiële schade tot gevolg. En omdat de rampenplannen voor dit soort scenario’s dateren uit het begin van deze eeuw en de (lokale) overheden en politiek niet in staat waren adequaat te reageren op dit soort situaties, zijn burgers nu op zichzelf aangewezen. Zij hebben het heft in eigen hand genomen en organiseren vooral op lokaal niveau om te komen tot schadebeperking en creatieve oplossingen. Je ziet echter ook dat de lokale gemeenschappen onderling veel kennis uitwisselen en heel snel leren van elkaar. Een wereldwijde beweging en mindsetswitch ontstaat.

Was dit het toekomstbeeld?

Twee vrouwen lopen voor de dijkbewaking naar een deel van de dijk dat onlangs is gedicht met behulp van organische bouwstenen, die zijn gefabriceerd door de 3D-windenergieprinters van de bewoners te koppelen. De vrouwen kennen elkaar al jaren, hebben samen veel gezien en meegemaakt. Ze maken zich ernstig zorgen over de toekomst van de mens op deze ooit zo mooie planeet en dan vooral voor hun kinderen. Was dit wat zij voor ogen hadden toen zij november 2015, als 12 jarigen op uitnodiging van Natuur & Milieu en Scouting Nederland, de Nederlandse delegatie voor de klimaattop in Parijs mochten uitzwaaien op een winderig perron op Rotterdam CS (lees hier ‘Scouts wijzen staatssecretaris op duurzaamheid)? Dit na eerst in gesprek te zijn geweest met de staatssecretaris en diverse volwassen Parijs-gangers. Was dit het toekomstbeeld wat Estelle en Chennah hadden toen zij de daaropvolgende week de eerste berichten op internet lazen. Berichten met daarin de boodschap dat de wereldleiders ervoor zouden zorgen dat onder andere de CO2 uitstoot snel zou worden teruggebracht?

Dromen zijn …..

Helaas bleken dromen in dit geval echter toch bedrog te zijn. Iets op papier zetten, op basis van de inbreng van heel veel belanghebbenden, is al een opgave op zich. Dit zeker wanneer de ‘pijn’ nog niet door allen wordt gevoeld en er in dat opzicht geen eensgezindheid en verbinding is. En dan hebben we het nog maar niet over de daadwerkelijke uitvoering en een goede controle op de realisatie van de gemaakte afspraken, want dat was door de aanwezige bureaucratie en het ontbreken van passende sanctie- en stimuleringsmogelijkheden feitelijk een utopie.

Uiteindelijk bleek dat woorden, die werden uitgesproken door politici en topmensen van het bedrijfsleven, iets anders zijn dan daden. Mooi voor de bühne, maar vaak niet meer dan dat. Het gevolg: een versnelde verhoging van het klimaat met alle bijkomende gevolgen, zoals het uitsterven van diersoorten, extreme stijging van de zeespiegel, natuurrampen en het ontstaan van ziekten die 2015 nog niet bekend waren. Dit alles is nu, anno 2045, vrijwel onomkeerbaar, tenzij wereldwijd drastisch en bottom-up wordt ingegrepen. Er is nog een klein sprankje hoop en dit besef is bij velen aanwezig. Beweging is dan ook zichtbaar. Beweging die voortkomt uit de ‘gevolgen’ die de bewoners mede door het falen van de politiek en het bedrijfsleven ondervonden.

Er is nog hoop

De vrouwen lopen door en mijmeren nog even over het verleden. Aangekomen bij de dijk zien zij dat het waterpeil voor het eerst sinds lange tijd langzaam zakt. En terwijl zij even blijven staan breekt ineens, voor het eerst sinds vier maanden, weer een straaltje zon door het wolkendek. Estelle en Chennah kijken elkaar aan en daarna om zich heen. Mensen komen uit hun huizen en koesteren het moment, een vogel komt fluitend overvliegen en het lijkt wel of zij getuige zijn van een magisch moment. Ze lopen naar huis, naar hun kinderen en glimlachen. Er is nog hoop!

Het is een kwestie van doen

December 2015. Badend in het zweet word ik wakker. Is dit het vooruitzicht waarmee we als volwassenen Estelle en Chennah en al die andere kinderen op willen laten groeien? Is dit wat er gebeurt wanneer we het alleen overlaten aan de politici en het bedrijfsleven? Of kunnen we zelf ook een rol spelen door zelf de juiste invulling te geven aan het begrip duurzaamheid? Dit door bijvoorbeeld te letten op het verbruik van energie, hoe we omgaan met de natuur, recylcing en op dit gebied ook zelf de tijd van praten naar doen te bekorten. Dan komt er een gedachte bij mij op:

Natuurlijk, heeft de jeugd de toekomst, maar alleen als de volwassenen van nu verantwoordelijkheid durven nemen en vooral het juiste voorbeeld geven. 

Ik draai mij om en probeer weer te slapen. Voordat ik in slaap val schiet er nog één laatste gedachte door mijn hoofd: morgen toch maar even die leverancier van zonnepanelen bellen en te kijken wanneer plaatsing mogelijk is. Er is geen twijfel meer.

De wereld gezond, schoon en duurzaam. Het is een kwestie van doen.