Maken we wel de juiste keuzes in het onderwijs? Lees de blog over leerlingen die niet denken in verticale structuren, spreadsheetfundamentalisme, controles als kunstvorm en keuzes maken.

Leerlingen als cijfertjes in spreadsheets

Hokjesdenken! Een voor iedereen zeer bekend fenomeen dat hardnekkig verbonden is aan het doen en laten binnen het bedrijfsleven en de publieke sector in Nederland. Denk bijvoorbeeld aan Cito-toetsen en (voormalige) rekentoetsen in het onderwijs. Deze zorgen er voor dat momentopnames belangrijker zijn dan de doorlopende waarneming van de talenten, die kinderen buiten de hokjes tentoonspreiden. Gevolg: Het menselijke potentieel van de toekomst als cijfertjes in spreadsheets oftewel spreadsheetfundamentalisme in optima forma

Controles zijn verheven tot kunst

Maar gaat het in het bedrijfsleven veel beter? Controles zijn verheven tot kunst! Dat mensen en organisaties leren en innoveren door fouten te maken wordt geregeld vergeten. En als klap op de vuurpijl wordt dit in stand gehouden door hiërarchische kerstboomstructuren en denkpatronen afkomstig uit een ver verleden. Dit wijkt overigens niet af van het onderwijs. Wanneer je bijvoorbeeld het onderwijssysteem bekijkt of de inrichting ziet van een klaslokaal dan is het lastig verschillen te vinden met pak ‘m beet 50 tot 100 jaar geleden. En dan hebben we het nog maar niet over de verticale aansturingsstructuren die binnen veel onderwijsorganisaties gangbaar zijn.

Leerlingen denken niet verticaal

Toch is dit raar want we weten allemaal dat de wereld in sneltreinvaart verandert. Neem als voorbeeld de jeugd van tegenwoordig. Zij denken niet verticaal, in hokjes en al helemaal niet in hiërarchische patronen. Zij onderscheiden zich doordat delen en horizontaal organiseren in hun DNA zit. Wij alleswetende ‘volwassenen’ hebben op dit gebied liggen slapen, waardoor een kloof is ontstaan tussen de samenleving en veel organisaties. En dat hierbij, vanuit de financieel gedreven denkwijze, onvoldoende is geïnvesteerd in het faciliteren van mensen met hun talenten heeft niet bijgedragen aan het overbruggen van deze kloof. Over gemiste kansen gesproken!

De vergadertijgers

Natuurlijk is de ‘gangbare’ oplossing eenvoudig, toch? Als besluitvormer in bedrijfsleven of onderwijs huur je ‘gewoon’ een adviesbureau in om zaken te stroomlijnen en een hip talentprogramma te ontwikkelen. Dit om de werkvloer en ouders van leerlingen te laten zien dat je ‘echt’ iets doet. En waarom zo? Je kunt immers als ‘besluitvormer’ niet alles en hebt het als vergadertijger veel te druk met allerlei besprekingen, wat een tijd geleden ook bevestigd werd in een artikel op Managersonline, waaruit naar voren kwam dat leidinggevenden 40-75 procent van hun tijd spenderen aan vergaderen.

Maak keuzes

De ‘echte’ oplossing begint naar mijn mening met keuzes maken en gelukkig zie je steeds meer besluitvormers die lef tonen en dit doen! Dus weg uit de vergaderruimte! Aan de slag met voorbeeldgedrag door het geven van aandacht en in gesprek te gaan met medewerkers, leerlingen en ouders. Het faciliteren van verbinding tussen het aanwezige talent en de droom van organisaties en individuen beschouwen als kerntaak. In dat opzicht is een duidelijke relatie waarneembaar tussen leiderschap, organisatiegroei, talentontwikkeling en de natuur, namelijk:

Wat je aandacht geeft groeit.