Wat is als manager jouw ‘verlanglijstje’? Lees over het politiepak, Pipi Langkous en de omslag van denken en doen naar een wereld waarin mensen geen nummers zijn.
Ik ben vrij nieuwsgierig naar het doen en laten van mensen en dan vooral naar het ‘waarom’. In relatie hiermee komen bij mij ook wel eens grappige denkbeelden naar voren en dit is weer zo’n moment. Het is namelijk weer de tijd dat de speelgoedfolders door de brievenbus vallen en de pepernoten klaar staan in de winkel. Sint en Piet zijn in aantocht en vele kindertjes gaan druk aan de slag met verlanglijstjes. Ik vraag mij dan bijvoorbeeld af wat de managers, die als volwassene uitgaan van de quick & dirty leiderschapsstijl, vroeger op het verlanglijstje hadden staan.
Misschien zie ik het verkeerd, maar ik heb hier wel beelden bij. Ik denk bijvoorbeeld aan een politiepak om te laten zien wie de baas is, een rekenmachine om continue de opbrengsten te tellen, een schoolbord voor het geven van duidelijke instructies, een boek om vals te leren spelen of een speelgoedpistool om iedereen ‘zogenaamd’ overhoop te schieten die zich niet aan de uitgevaardigde regels wil houden. Wellicht waren Sint en Piet wel de helden van deze managers in de dop. Dit vanwege de aanwezige hulpmiddelen, zoals het grote boek waarin de zonden worden opgetekend of gezien de mogelijkheden van de roe en de zak. Wie zal het zeggen! Mijn verlanglijstje zag er in ieder geval totaal anders uit.
Het andere verlanglijstje
Maar stel nou, je doet je nu voor als die autoritaire manager maar het verlanglijstje was vroeger totaal anders dan hierboven staat beschreven. Misschien stond er wel Lego op het lijstje, waarmee samen met vriendjes en vriendinnetjes de meest afwijkende bouwwerken werden gemaakt of gewoon een gezelschapsspel om samen plezier te hebben. Wellicht een opmaakpop, waarbij het mogelijk was de meest vreemde en diverse kapsels te creëren of kleurige potloden om een fantasiewereld te tekenen die alles overtrof. En natuurlijk niet te vergeten een boek over de grootste vrijbuiter van de wereld met de aanstekelijke naam Pippi Langkous.
Waar is het mis gegaan
De vraag is dan: waar is het eigenlijk mis gegaan? Waar is de ruimte in het mentale systeem gebleven om de fantasie de vrije loop te laten en anders te denken? De ruimte om de eigen talenten en ook die van anderen te ontwikkelen en benutten? De ruimte om samen te creëren? Begon het fout te gaan op school, waar afwijken op de standaard over het algemeen een onvoldoende opleverde en ander gedrag werd beloond met nablijven of een gang naar de kamer van de rector en zijn wijzende vinger? Of is de indoctrinatie begonnen tijdens het werkzame leven in het hok van de vastgeroeste directeur of manager, die achter zijn of haar bureau zat en aangaf dat denken buiten de kaders niet was toegestaan? Je hebt tenslotte niet voor niets allerlei procedures en controles om het systeem in stand te houden dat al honderd jaar ‘succesvol’ is. Overigens is dit laatste beeld nog steeds niet anders.
Yeah…. Taylor is still in the house!
Een nieuw verlanglijstje
En nu? Natuurlijk is niet iedereen hetzelfde en zijn er volksstammen met managers die het heerlijk vinden om de autoritaire ‘leider’ uit te hangen en te handelen volgens hun jeugdige command & control verlanglijstje. Voor hen kan ik alleen maar hopen dat eens het moment van inzicht komt dat er veel meer is dan een wereld van processen en controles. Een wereld waarin mensen geen nummers zijn. Maar voor al die anderen die zichzelf en anderen bewust of onbewust hebben opgesloten en waarbij het toch begint te knagen; Verandering begint met inzicht in de eigen ik en daarna is het een kwestie van doen! Wat waren vroeger jouw dromen? Zijn deze dromen nog reëel? Zijn er nieuwe dromen bijgekomen? En niet onbelangrijk: wat ga jij er aan doen om jouw dromen te realiseren en de aanwezige talenten te benutten?
Kortom, blijf je het systeem van saaiheid en controle in stand houden of ga je aan de slag? Begin stapje voor stapje en geef jezelf en anderen eens wat ruimte. En altijd leuk om te doen, maak weer eens een verlanglijstje. Dat mag alleen, maar natuurlijk ook samen en dat is eigenlijk nog veel leuker en leerzamer. Dat Sinterklaas niet bestaat wil namelijk niet zeggen dat de dromen van het verlanglijstje niet uitkomen. Je moet hier alleen wel wat voor doen :-)
